Blockchainy konsorcyjne są tworzone i wykorzystywane przez grupy korporacji, gdy chcą one korzystać z zalet wymiany wartości i informacji oferowanych przez księgę rozproszoną, ale uznają publiczne, pozbawione uprawnień blockchainy za nieodpowiednie z jakiegokolwiek powodu. Blockchainy konsorcyjne można uznać za krok pośredni między publicznymi i prywatnymi blockchainami. Publiczne blockchainy są pierwotnym i najbardziej rozpowszechnionym rodzajem: największe kryptowaluty, takie jak Bitcoin (BTC) i Ethereum (ETH), należą do tego typu. Mają one bezzezwoleniowy, zdecentralizowany charakter: każdy może uzyskać dostęp do ich sieci i stać się równoprawnym uczestnikiem, jeśli się na to zdecyduje. Z kolei prywatne blockchainy są projektowane przez korporacje do wykorzystania wyłącznie w obrębie własnej organizacji. Nie pozwalają one żadnym zewnętrznym agentom na dostęp do swoich sieci i są zarządzane w sposób scentralizowany. Blockchainy konsorcyjne zajmują środek pomiędzy tymi dwoma typami. Są one zaprojektowane zbiorowo przez grupy firm, które chcą korzystać ze wspólnej zdecentralizowanej sieci, do której żaden podmiot spoza konsorcjum nie może uzyskać dostępu. Blockchainy konsorcyjne cieszą się pewnym stopniem decentralizacji w stosunku do blockchainów prywatnych, ponieważ wszystkie firmy w sieci są niezależne i mogą współpracować jak równy z równym, przy czym żaden pojedynczy węzeł nie jest w stanie narzucić swojej woli innym. Jednocześnie ograniczają one dostęp spoza konsorcjum, chroniąc wrażliwe dane korporacyjne i zmniejszając obciążenie sieci przez dużą liczbę węzłów, które w przeciwnym razie mogłyby zdecydować się na udział w niej.

Artykuł pochodzi ze strony KryptoBiblia.pl - słownik kryptowaluty